Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ


Ο Μέγας ανάμεσα στους Αγίους Βασίλειος, γεννήθηκε περί το 329μ.Χ. από πλούσιους και ευγενείς, ευσεβείς και Ορθόδοξους γονείς. Ο πατέρας του ονομαζόταν επίσης Βασίλειος και καταγόταν από τον Πόντο μας, ενώ η μητέρα του Εμμελεία από την αγιοτόκο Καππαδοκία μας.Ο Βασίλειος είχε και άλλα αδέλφια: το Γρηγόριο, που έγινε Μητροπολίτης Νύσσης (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης), το Ναυκράτιο που έγινε ασκητής και θαυματουργός Άγιος, τον Πέτρο που έγινε Αρχιεπίσκοπος Σεβαστείας και τη Μακρίνα (Οσία Μακρίνα) που το θαυμαστό της βίο τιμούμε στις 19 Ιουλίου! Αυτός όλος ο ευάρεστος και σπουδαίος καρπός, αποδεικνύει ότι είναι μοναδικός ο ρόλος των γονέων στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, διότι “από του καρπού θα γνωρίσετε το δέντρο”...
ΣπουδέςΟ μικρός Βασίλειος έμαθε τα χριστιανικά γράμματα από τον ίδιο τον πατέρα του το Βασίλειο, αλλά ζήτησε να σπουδάσει και την αρχαία ελληνική παιδεία όταν μεγάλωσε, την οποία επαινεί ως βοήθημα χρήσιμο ο Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, διότι δεν είναι η γνώση εκείνη που κάνει αιρετικό τον άνθρωπο, αλλά η προαίρεση (χάρη σ΄ αυτή τη θέση των Αγίων Ιεραρχών, διασώθηκε όλη η αρχαία κληρονομιά μας και η ελληνική παιδεία και γλώσσα, που συνέχισε στα χρόνια της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας μας την υπέρλαμπρη πορεία της!!!)...Έτσι ο Άγιος πήγε στο Βυζάντιο (Κωνσταντινούπολη), διότι εκεί ήταν τότε πολλοί σοφοί, αλλά κάτι περισσότερο αναζητώντας ο Βασίλειος, έφτασε τελικά στην Αθήνα, όπου βρίσκονταν οι κορυφαίοι. Τότε μάλιστα σπούδαζαν στην Αθήνα ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιουλιανός ο παραβάτης (η προαίρεση που λέγαμε...), ο σοφιστής Λιβάνιος και άλλοι. Υπόδειγμα αρετής εκεί ο Βασίλειος, όσο έμεινε, ούτε κρέας έφαγε, ούτε ψάρι, ούτε κρασί ήπιε, τρώγοντας ψωμί και νερό και λάχανα, περνώντας με σωφροσύνη και εγκράτεια τόση, ώστε και αυτός ο σπουδαίος δάσκαλός στην αρχαία φιλοσοφία, ο Εύβουλος, λέγεται ότι έγινε μαζί του Χριστιανός!Αφού λοιπόν ο Άγιος σπούδασε την αρχαία γνώση, θέλησε κατόπι να πάει και στα Ιεροσόλυμα, ώστε να πληρώσει και τη Χριστιανική, πρώτον για να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού και δεύτερο για να βαπτισθεί στον Ιορδάνη ποταμό, διότι έτσι γινόταν τότε στα πρώτα βήματα της εκκλησίας την εποχή που σταματούσαν οι διωγμοί και πολλοί είχαν σκοπό της ζωής τους να βαφτιστούν στον Ιορδάνη! Το ίδιο όνειρο είχε και ο Μέγας Κωνσταντίνος. Γι΄ αυτό δεν είχε βαπτισθεί, περιμένοντας να πάει στον Ιορδάνη. Όμως δεν πρόλαβε, αρρώστησε και βαπτίστηκε έτσι στη Μικρασία, λίγο πριν το τέλος του...Εφ΄ όσον λοιπόν ο Άγιος βαπτίστηκε όπως ήθελε στα τριάντα του χρόνια και επέστρεψε στην Αντιόχεια, χειροτονήθηκε Διάκονος από τον εκεί Πατριάρχη. Τότε λέγεται πως έγραψε ο Βασίλειος την εξήγηση των Παροιμιών του Σολομώντα.
Αρχιεπίσκοπος ΚαισαρείαςΣτην Αντιόχεια έμαθε ο Διάκονος Βασίλειος ότι ο πατέρας του αρρώστησε και θέλησε να πάει στην πατρίδα του την Καισαρεία, για να λάβει την ευχή των γονιών του και έτσι αναχώρησε. Τότε φάνηκε Άγγελος Κυρίου στον Μητροπολίτη Καισαρείας Ευσέβιο και του είπε:“Ταύτην την ώρα έρχεται ο άξιος διάδοχος του θρόνου σου. οπότε απέστειλε τους Κληρικούς σου και τους άρχοντες να τον προϋπαντήσουν στην πύλη της πόλεως”!!!Αμέσως ξεκίνησαν λοιπόν Κληρικοί και Άρχοντες και είδαν πράγματι τον Άγιο Βασίλειο να έρχεται και θαύμασαν την πρόρρηση του Αγγέλου και ευφράνθηκαν που θα αποκτήσουν ως δώρο Θεού τέτοιον ποιμένα και δάσκαλο, περιφανή για την αρετή και τη φήμη που ήδη είχε!Έτσι μετά από λίγο καιρό, χειροτονήθηκε ο Βασίλειος Ιερέας του Θεού του Υψίστου και όταν θελήματι Κυρίου κοιμήθηκε ο Μητροπολίτης Ευσέβιος, συνάχθηκαν οι Επίσκοποι της επαρχίας και χειροτόνησαν τον Άγιο Βασίλειο Αρχιερέα και ποιμένα τους!Εάν ως απλός Χριστιανός αγωνιζόταν έτσι ο Βασίλειος, μπορεί ο καθένας να καταλάβει πως αγωνιζόταν ως Αρχιεπίσκοπος! Μόλις που έτρωγε και μόλις που κοιμόταν, πολεμώντας με εγκράτεια και αρετή, με σωφροσύνη, διδάσκοντας και θαυματουργώντας κάθε ημέρα!
Η Λειτουργία του Μεγάλου ΒασιλείουΜέχρι τα χρόνια του Αγίου, η Λειτουργία που έκαναν οι Χριστιανοί, ήταν εκείνη που είχε αρχικά γράψει στα εβραϊκά ο Άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο και πρώτος Πατριάρχης Ιεροσολύμων. Η Λειτουργία εκείνη περιελάμβανε ευχές και ικεσίες προς τον Κύριο που τις έγραψε ο Άγιος για να τις λένε οι Ιερείς όταν τελούνταν η θεία Μυσταγωγία, που τους παρέδωσε ο Χριστός κατά το Μυστικό Δείπνο. Αυτή τη Λειτουργία τη μετέφρασε στα Ελληνικά όπως είναι μέχρι τώρα, ο Άγιος Κλήμης - μαθητής του Αποστόλου Πέτρου και μετέπειτα Πάπας Ρώμης - και ενομοθέτησε όπως όλοι οι Χριστιανοί επιτελούν έτσι πια τη Θεία Λειτουργία. Και έτσι την τελούσαν για τριακόσια πενήντα περίπου χρόνια. Όμως επειδή η ακολουθία του Αγίου Ιακώβου ήταν πολύ μεγάλη σε διάρκεια και άλλοι την αμελούσαν, άλλοι βιαζόταν, άλλοι δεν άντεχαν και από τον κόπο τότε το μεγάλο των χωραφιών, είδε ο Άγιος Βασίλειος την κατάσταση και παρακάλεσε και δέονταν στο Θεό να του δείξει σημείο, για να καταλάβει εάν ήταν θέλημα του Θεού να γίνει μια πιο σύντομη σχετικά Λειτουργία για τον κόσμο!Μέρες και νύχτες παρακαλούσε το Θεό, με νηστεία και με δάκρυα, διότι έβλεπε τη μεγάλη αταξία που υπήρχε τότε, ώσπου ήρθε σημείο εξ ουρανού. Συγκεκριμένα, μια νύχτα, είδε θαυμαστή οπτασία: ο ίδιος ο Χριστός να κατεβαίνει μαζί με τους Αποστόλους και κατά την Αρχιερατική τάξη - ως Μέγας Αρχιερεύς- να τελεί τη θεία Μυσταγωγία με τους Αγίους Αποστόλους!!! Με μία όμως διαφορά! Ο Κύριος δεν έλεγε τις ευχές όπως ήταν γραμμένες στη Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, αλλά συντομευμένες, κατά τον τρόπο ακριβώς που τις συνέθεσε κατόπι ο Άγιος Βασίλειος!!!Ο Άγιος συγκλονισμένος ευχαρίστησε το Θεό που άκουσε τη δέησή του και συνέγραψε τη Θεία Λειτουργία πιο σύντομη, όπως του αποκάλυψε ο ίδιος ο Χριστός!!!
Η ευχή του ΑγίουΚάποτε, ο Διοικητής της Καισαρείας είχε αδικήσει χρηματικά μια χήρα. Και εκείνη προσέτρεξε στον Άγιο Αρχιεπίσκοπο, παρακαλώντας τον να γράψει επιστολή στον άρχοντα για να της αποδώσει το δίκιο της. Πράγματι ο Μητροπολίτης έγραψε στο Διοικητή και εκείνος απάντησε: “δια την αγάπη σου Πάτερ, θέλησα να τη συμπαθήσω, αλλά Δε μπόρεσα, διότι χρωστά πραγματικά χρήματα”. Και ο Μακαριώτατος Βασίλειος ανταπάντησε προφητικά: “Εάν μεν όπως λέγεις, θέλησες να τη συμπαθήσεις και δε μπόρεσες έχει καλώς. Εάν όμως μπορούσες και δε θέλησες, να φέρει και σένα ο Θεός στην τάξη των δεομένων, ώστε όταν έχεις ανάγκη να σε συμπαθήσουν, να μη μπορέσεις”. Δεν πέρασαν από τότε πολλές ημέρες και τόσο οργίστηκε ο βασιλιάς με εκείνο τον άρχοντα-διοικητή, που έστειλε και τον συνέλαβαν και τον γυρνούσαν σιδηροδέσμιο από πόλη σε πόλη για να πληρώνει τις αδικίες που είχε κάνει. Τότε θυμήθηκε ο άρχοντας την πρόρρηση του Αγίου και τον παρακάλεσε να κάνει δέηση προς τον Θεό, για να τον λυπηθεί ο βασιλιάς. Και ο Άγιος τότε Βασίλειος, γεμάτος καλοσύνη, με μία μονάχα ευχή του προς το Θεό, ημέρωσε την καρδιά του βασιλιά και σε έξι μονάχα ημέρες από τότε, ήρθαν βασιλικά γράμματα που πρόσταζαν να ελευθερωθεί ο άρχοντας από την καταδίκη του!!!
Ταπεινός υπηρέτηςΜια άλλη φορά πάλι έγινε μεγάλη πείνα στην επαρχία του Αγίου και οι πλούσιοι για να κερδίσουν περισσότερα, κρατούσαν το σιτάρι στις αποθήκες και δεν το πουλούσαν στους φτωχούς. Βλέποντας αυτό το απάνθρωπο γεγονός, άρχισε με κάθε τρόπο να τους διδάσκει για την αρετή της ελεημοσύνης, τους νουθετούσε, τους έγραψε λόγους, ώσπου στο τέλος κατάφερε να ανοίξει τις καρδιές και τις αποθήκες τους και να σωθούν οι φτωχοί και να αντιμετωπισθεί η φοβερή πείνα. Και μάλιστα ο ίδιος, ο Δεσπότης Καισαρείας, ο Μέγας Βασίλειος, ως ταπεινός υπηρέτης μόνος διακονούσε στη διανομή του σιταριού, μόνος έβραζε τα όσπρια, μόνος μοίραζε στους φτωχούς το ευλογημένο φαγητό τους, τον άρτο αυτών τον επιούσιον!..
Αναμέτρηση με τον ΙουλιανόΣτα χρόνια που βασίλευε ο Ιουλιανός ο παραβάτης και αποστάτης, που ήθελε να ζωντανέψει την ειδωλολατρία - όπως κάποιοι προσπαθούν να την αναβιώσουν στις ημέρες μας (νεοειδωλολατρία)- και να ξαναχτίσει το Ναό του Σολομώντα (στην προσπάθειά του όμως έβγαιναν φοβερές φλόγες από τον τόπο εκείνο, που κάναν αδύνατο το πλησίασμα!!!), έχοντας σκοπό να τραβήξει για τα μέρη της Περσίας, ήρθε κοντά στην Καισαρεία. Ο Άγιος γνώριζε τον Ιουλιανό από την Αθήνα, όταν σπούδαζαν και οι δύο εκεί, αλλά τι διαφορετικό δρόμο πήρε ο καθένας... Ο Μητροπολίτης της πόλης λοιπόν έβγαινε τώρα να προϋπαντήσει τον βασιλιά και εκείνος ζήτησε ως δώρο τρεις άρτους από εκείνους που έτρωγε ο Άγιος. Βέβαια ο Άγιος έτρωγε κριθαρένιο ψωμί και από εκείνο ακριβώς πρόσφερε στον Ιουλιανό.Ο Ιουλιανός δέχθηκε το δώρημα και διέταξε να γίνει ανταμοιβή και να δώσουν εκείνοι στον Άγιο χόρτο από το λιβάδι!Βλέποντας ο Άγιος την καταφρόνηση αυτή είπε: “Εμείς ω βασιλιά, από εκείνο που τρώγουμε, καθώς εζήτησες, σου προσφέραμε. Και η βασιλεία σου, όπως αρμόζει, μας αντάμειψε τη δωρεά από εκείνο που τρώγεις”...Μόλις άκουσε αυτά ο βασιλιάς θύμωσε πολύ και λεει απειλητικά στον Άγιο:“Τώρα δέξου τη δωρεά αυτή και όταν επιστρέψω από τη Περσία νικητής, τότε, την μεν πόλη σου θα κατακάψω, τον δε από σένα απατώμενο μωρό λαό θα αιχμαλωτίσω, διότι τους θεούς τους οποίους εγώ προσκυνώ αυτοί ατιμάζουν, εσύ δε θα λάβεις την πρέπουσα αμοιβή”!Και αφού ξεστόμισε αυτές τις φρικτές απειλές ο αυτοκράτορας Ιουλιανός, τράβηξε για την Περσία.Ο δε Άγιος επέστρεψε με τη σειρά του μέσα στην Καισαρεία και κάλεσε όλο τον κόσμο. Αφού τους είπε τις απειλές του βασιλιά για την καταστροφή της πόλης και την αιχμαλωσία, τους συμβούλευσε να μη λυπηθούν τα χρήματά τους, αλλά να φροντίσουν για τη ζωή τους και ό,τι χρήματα έχουν να τα μαζέψουν σε ένα τόπο και όταν μάθουν ότι επιστρέφει ο βασιλιάς, να τα ρίξουν σωρούς στους δρόμους, μην και εκείνος ως φιλοχρήματος βλέποντάς τα ειρηνεύσει και δεν πράξει το κακό που σκέπτεται.Οι Χριστιανοί πράγματι, πήγαν και έφεραν έναν αμέτρητο πλούτο: χρυσάφι, ασήμι, και πολύτιμους λίθους! Ο Άγιος, τα τοποθέτησε όλα στο Σκευοφυλάκιο, γράφοντας το καθενός το όνομα για να φυλαχτούν, μέχρι να μάθουν για την επιστροφή του Ιουλιανού.
Ο Άγιος ΜερκούριοςΌταν λοιπόν μαθεύτηκε ότι επιστρέφει, μάζεψε τους Χριστιανούς με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τους είπε να νηστεύσουν τρεις ημέρες. Έπειτα τους πήρε όλους και ανέβηκαν στο βουνό της Καισαρείας που ονομαζόταν Δίδυμο, επειδή είχε δύο κορυφές. Στο βουνό αυτό υπήρχε Ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπου όλοι οι Χριστιανοί σαν έφτασαν, άρχισαν με συντετριμμένη καρδιά να παρακαλούν τον εύσπλαχνο Χριστό και την Υπέραγνη Μητέρα Αυτού, όπως μεταλλάξει την απόφαση του ασεβέστατου βασιλιά. Τότε και ενώ συνεχιζόταν η προσευχή, είδε ο Άγιος Βασίλειος πλήθος στρατιάς ουρανίου να κυκλώνει το όρος και ανάμεσά τους μια γυναίκα να κάθεται σε θρόνο με πολλή δόξα, η οποία είπε στους Αγγέλους που βρισκόταν γύρω της: “Καλέσατέ μου το Μερκούριο, όπως μεταβεί και φονεύσει τον εχθρόν του Υιού μου Ιουλιανό”!Είδε τότε ο Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας ότι ήλθε ο Μάρτυς Μερκούριος ενδεδυμένος με τα όπλα του και λαβών προσταγή από τη γυναίκα εκείνη η οποία ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος, έφυγε αμέσως!Έπειτα, η Βασίλισσα των Αγγέλων, η Παναγία, προσκάλεσε τον Άγιο Βασίλειο και του παρέδωσε βιβλίο που περιείχε γραμμένη όλη τη δημιουργία της Κτίσεως και κατόπι τον άνθρωπο πλασμένο υπό του Θεού. Και στην αρχή του βιβλίου ήταν επιγραφή που έλεγε “Ειπέ”, ενώ στο τέλος του βιβλίου όπου και έλεγε για την πλάση του ανθρώπου έγραφε “Τέλος” (αυτό εσήμαινε ότι επειδή ο Άγιος έγραφε ένα βιβλίο ερμηνευτικό στην Εξαήμερο του Μωυσή σχετικά με τη δημιουργία του Κόσμου, το κεφάλαιο περί της πλάσεως του ανθρώπου από το Θεό δε θα το τελείωνε. Το τελείωσε όμως μετά την κοίμησή του, ο αδελφός του Άγιος Γρηγόριος Νύσσσης).Αυτή την οπτασία αφού είδε ο Άγιος ευθύς εξύπνησε και μαζί με κάποιους Κληρικούς κατέβηκε αμέσως στην πόλη της Καισαρείας, όπου και βρισκόταν Ναός του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου, στον οποίο βρισκόταν το λείψανο και τα όπλα του, επειδή ο Άγιος Μερκούριος είχε μαρτυρήσει εκεί προ εκατό ετών. Σ΄ αυτό το Ναό μπήκε λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος Βασίλειος και μη βρίσκοντας το λείψανο και τα όπλα, ρωτούσε τον Σκευοφύλακα της Εκκλησίας τι απέγιναν. Εκείνος βέβαια δε γνώριζε τίποτα. Τότε κατάλαβε ο Μέγας Βασίλειος ότι ήταν αληθινό το όραμα και ότι κατά τη νύχτα εκείνη εφονεύθη ο ασεβέστατος Ιουλιανός!Αμέσως, ο Άγιος Μητροπολίτης ξανανέβηκε στο βουνό και λεει στους Χριστιανούς:“Χαίρετε και αγαλλιάσθε σήμερον, αδελφοί. Εισακούσθηκε η δέησή μας, διότι ο μιαρός βασιλεύς υπέστη την πρέπουσα τιμωρία. Οπότε ευχαριστούντες το Θεό, ας πάμε στην πόλη, για να λάβει ο καθένας τα χρήματα που έδωσε”.Μόλις άκουσαν αυτά οι Χριστιανοί, είπαν όλοι δυνατά με μια φωνή:“Σκεφθήκαμε να τα δώσουμε στον ασεβή βασιλιά για τη ζωή μας. Τώρα να μην τα προσφέρουμε στον Βασιλέα του ουρανού και της γης, ο οποίος μας εχάρισε τη ζωή;”...Ο Άγιος, επαίνεσε τότε την προθυμία τους και όρισε να λάβουν το ένα τρίτο από ό,τι έδωσε ο καθένας και με τα υπόλοιπα να χτίσουν πτωχοτροφεία, ξενοδοχεία, νοσοκομεία, γηροτροφεία και ορφανοτροφεία (σ.σ. όλα αυτά που απετέλεσαν αργότερα το θαυμαστό χριστιανικό, φιλανθρωπικό συγκρότημα της Βασιλειάδας).
Ο σίδηρος και ο ΒασίλειοςΑφού λοιπόν φονεύτηκε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης από τον Άγιο Μερκούριο κατά τρόπο θαυματουργικό, βασίλεψε για ένα χρόνο ο θεοσεβής Ιοβιανός και μετά οι Ουαλεντιανός και Ουάλης, ο οποίος και ήταν Αρειανός. Οι Αρειανοί, οπαδοί του Αρείου, πρέσβευαν τη μέγιστη βλασφημία, πώς δήθεν ο Χριστός ήταν “κτίσμα του Θεού”. Το ίδιο πρεσβεύουν εκτός των άλλων σήμερα και οι Ιεχωβάδες, που λένε “Χριστός”, αλλά εννοούν κτίσμα, άγγελο-κτίσμα και όχι Θεό!..Επόμενο ήταν επομένως να σηκωθεί μεγάλος διωγμός εναντίον των Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ανατολή, όπου και βασίλεψε ο Ουάλης. Ο Άγιος Βασίλειος, ο γίγας ο αλύγιστος της Πίστης, παρρησία κήρυττε στον κόσμο της Καισαρείας ότι ο βασιλιάς ήταν αιρετικός! Αυτό όταν το έμαθε ο Ουάλης, θέλησε ο ίδιος να μεταβεί στην Καππαδοκία και καθοδόν έστειλε εμπρός του τον αρχιμάγειρά του Δημοσθένη για να απειλήσει τον Αϊ Βασίλη, αλλά δεν κατάφερε να αλλάξει τη γνώμη του Αγίου και επέστρεψε άπρακτος. Ο Ουάλης έστειλε τότε ένα σπουδαίο άρχοντά του, τον Μόδεστο, να απειλήσει τον Άγιο με μεγάλες τιμωρίες, εάν δεν δεχθεί την αιρετική γνώμη του βασιλιά! Αλλά και αυτός εν τέλει επέστρεψε άπρακτος, χωρίς να μπορέσει να εκτρέψει τον Αρχιεπίσκοπο από την Ορθοδοξία, λέγοντας χαρακτηριστικά στον βασιλιά: “Ευκολότερο είναι να μαλάξει κάποιος το σίδηρο, παρά τη γνώμη του Βασιλείου”!!!
Θαυματουργικές θεραπείεςΜόλις άκουσε αυτά ο Ουάλης, θαύμασε την ανδρεία της ψυχής του Αγίου και θέλησε να πάει μόνος του στην Εκκλησία, να ακούσει τον Άγιο Βασίλειο πώς δίδασκε! Ήταν τότε η εορτή των Θεοφανίων και αντίκρισε ο βασιλιάς αναρίθμητο πλήθος λαού να κάθεται με κάθε τάξη και να ακούει τη διδασκαλία του Επισκόπου του και τον Άγιο να στέκεται με κάθε σεμνότητα και να διδάσκει ως άλλος Απόστολος, κατενύγη την ψυχή! Και τότε, εκείνη την ημέρα, μίλησε με σωφροσύνη στον Άγιο και έφυγε. Μετά όμως από μερικές ημέρες, πηγαίνοντας σε αυτόν οι “επίσκοποι” που προσχώρησαν στην αίρεση, άλλαξαν τη γνώμη του Ουάλη και τον έπεισαν να εξορίσει τον Άγιο! Οπότε και διατάχθηκε η γραφή της αποφάσεως εξορίας... Άλλες όμως οι βουλές του Κυρίου... Διότι θαυμαστά ενήργησε και πάλι ο Χριστός μας, αφού την ώρα που ο γραφέας θα έγραφε την απόφαση, παρέλυσε το χέρι του! Αλλά και του βασιλιά ο γιος τόσο βαριά αρρώστησε, που κόντευε να πεθάνει! Βλέποντας αυτά λοιπόν ο Ουάλης, κατάλαβε ότι δεν ήταν θέλημα Θεού να εξοριστεί ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας και μάλιστα διεμήνυσε στον ίδιο τον Αϊ Βασίλη, να πάει να κάνει προσευχή πάνω από το παιδί! Και ω του θαύματος! Και μόνο που το είδε ο Άγιος εκείνο αμέσως γιατρεύτηκε!!!Αλλά και τον έπαρχο Μόδεστο, που κινδύνευε να πεθάνει, μετά από λίγο ιάτρευσε από την ασθένειά του ο Μέγας Βασίλειος! Βλέποντας όλα αυτά ο βασιλιάς και θαυμάζοντας την αρετή του Αγίου, επέστρεψε τελικά πίσω, αφήνοντας ανενόχλητο τον Άγιο...
...Η βασιλεία να ακολουθεί την ΕκκλησίαΑργότερα, ο Ουάλης θέλησε να μοιράσει την επαρχία της Καππαδοκίας σε δύο επάρχους και ο ένας να έχει έδρα της Καισαρεία, ο άλλος τα Τύανα. Μαθαίνοντας αυτό όμως κάποιοι Επίσκοποι στα Τύανα και ιδιαίτερα κάποιοι αιρετικοί, ερχόταν σε αντίθεση με τον Αρχιεπίσκοπο Καππαδοκίας και Μητροπολίτη Καισαρείας Βασίλειο, θέλοντας να χωρίσουν την Καππαδοκία σε δύο Μητροπόλεις, όπως θα ήταν και οι έπαρχοι. Όμως ο Άγιος έλεγε σε αυτούς με ταπείνωση ότι η Εκκλησία δεν έχει υποχρέωση να ακολουθεί τη βασιλεία, αλλά η βασιλεία την Εκκλησία και ότι δεν είναι πρέπον να χωρίσουν οι Μητροπολίτες, επειδή χώρισαν οι έπαρχοι.Όμως εκείνοι δεν άκουσαν και χειροτόνησαν Μητροπολίτη Τυάνων κάποιον Άνθιμο και άρπαξαν και το Ναό του Αγίου Ορέστου στους πρόποδες του Ταύρου. Αλλά με την υπομονή του Αγίου και τη δικαιοσύνη του Θεού, ο Άνθιμος τιμωρήθηκε και σύντομα ενώθηκαν και πάλι εκκλησιαστικά οι επαρχίες. Τότε λέγεται πως ο Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας Βασίλειος, χειροτόνησε τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο Επίσκοπο, σε μικρή Επισκοπή που λεγόταν Σάσιμα.
Ο Δεσπότης και ο ΙερέαςΚάποτε ο Άγιος, θέλησε να παει σε μια πόλη την οποία υπηρετούσε κάποιος Ιερέας Αναστάσιος, ενάρετος και δίκαιος. Ο Ιερέας αυτός εκτός από την εγκράτεια και τη νηστεία που μεταχειριζόταν, είχε και σύζυγο, τη Θεογνωσία, την οποία καθόλου δε γνώρισε σαν γυναίκα επί σαράντα ολόκληρα χρόνια και την είχε ως αδελφή του! Οι άνθρωποι της πόλεως, χωρίς να ξέρουν, έλεγαν ότι είναι στείρα και δε γεννά παιδιά...Αλλά και άλλη κρυφή αρετή είχε εκείνος ο Ιερέας, διότι φιλοξενούσε στο σπίτι του άνθρωπο ασθενούντα από λώβη (λέπρα!), τον οποίο περιποιούνταν και φρόντιζε αυτός και η πρεσβυτέρα του, χωρίς να το γνωρίζει κανένας!..Όταν λοιπόν ξεκίνησε ο Άγιος Βασίλειος να πάει εκεί, ο Ιερέας Αναστάσιος το πληροφορήθηκε δια Πνεύματος Αγίου και είπε στην πρεσβυτέρα του:“Αδελφή μου, εγώ θα πάω στον αγρό μας επειδή είναι ανάγκη. Σήμερα δε έρχεται ο Δεσπότης μας και την τάδε ώρα να εξέλθεις με θυμίαμα και λαμπάδες για να τον προϋπαντήσεις”!Όταν λοιπόν βγήκε η Θεογνωσία, την ώρα που της είπε ο Αναστάσιος, έφτανε πράγματι και ο Αϊ Βασίλης και της είπε:“Πώς έχεις κυρία Θεογνωσία”;Αυτή εξεπλάγη στο άκουσμα του ονόματός της και απάντησε:“Καλώς, Δέσποτα Άγιε”.“Πού είναι ο κύριος Αναστάσιος, ο πρεσβύτερος αδελφός σου”;“Σύζυγός μου είναι Δέσποτα και έχει μεταβεί εις τον αγρό για να εργασθεί” απάντησε εκείνη.“Αυτός ήλθε και είναι εντός της οικίας, μη στείλεις λοιπόν ανθρώπους να τον καλέσουν” την πληροφόρησε τότε ο Άγιος!Όταν άκουσε λοιπόν η Θεογνωσία τις προφητείες του Αγίου, έπεσε στα πόδια του με δάκρυα λέγοντας:“Εύχου υπέρ εμού της αμαρτωλής Δέσποτα Άγιε, διότι βλέπω σε σένα μεγάλα και θαυμαστά”!Ευχήθηκε τότε για αυτή ο Δέσποτας Βασίλειος και ξεκίνησε για το σπίτι, όπου έξω από την πόρτα τον προϋπάντησε πράγματι ο Ιερέας Αναστάσιος. Και όταν κάθισαν, ζήτησε από αυτόν ο Αρχιεπίσκοπος να διηγηθεί τις αρετές του, για την ωφέλεια των παρισταμένων Χριστιανών.“Αμαρτωλός άνθρωπος είμαι Δέσποτα Άγιε, αποκρίθηκε ο Αναστάσιος. Ποια αρετή ζητάς από μένα; Τούτο δε λέγω στην αρχιερωσύνη σου. Ότι έχω δύο άροτρα και το μεν ένα εργάζομαι εγώ, το δε άλλο ο δούλος μου. Από το προϊόν κρατούμε όσο αρκεί για να περάσουμε το χρόνο και το υπόλοιπο το δίνουμε στους πτωχούς. Έχω δε και τη σύζυγό μου και δούλη σου η οποία με υπηρετεί”.“Μην τη λες σύζυγό σου, είπε τότε ο Άγιος, αλλά να τη λες αδελφή σου, καθώς πράγματι είναι και πες μου και τις άλλες αρετές σου”.“Καμιά αρετή δεν έχω Δέσποτά μου, απάντησε ο Ιερέας και είμαι έρημος πάσης αγαθοεργίας”.“Σήκω και έλα μαζί μου” του ζήτησε τότε ξαφνικά ο Αϊ Βασίλης και τον οδήγησε στο κελί, όπου ήταν ο ασθενής λεπρός και του λεει: “Άνοιξε αυτή την πόρτα”.“Μη μπεις Άγιε του Θεού, διότι ο τόπος είναι μολυσμένος” είπε ο Ιερέας.“Και εγώ τέτοιο τόπο χρειάζομαι” απάντησε ο Άγιος και επειδή ο Πρεσβύτερος δε θέλησε να ανοίξει την πόρτα για να μη γίνει φανερή η αρετή του, δια μόνης της προσευχής του την άνοιξε ο Άγιος και αφού μπήκε μέσα είπε στον Αναστάσιο:“Γιατί αποκρύπτεις από εμένα αυτό το θησαυρό”; “Είναι οργίλος και οξύθυμος Δέσποτά μου και φοβήθηκα να σας τον παρουσιάσω μήπως σας πει λόγο κάποιο βλάσφημο”.“Καλά αγωνίσθηκες για αυτόν επί τόσους χρόνους, αλλά άφησε και εμένα αυτή τη νύχτα να τον υπηρετήσω” είπε ο Άγιος και κάθισε μαζί με τον λεπρό όλη τη νύχτα προσευχόμενος θερμά προς το Θεό. Και ω του θαύματος! Το πρωί έβγαλε αυτόν από το κελί τελείως θεραπευμένο, χωρίς να έχει ούτε το ελάχιστο σημάδι της λέπρας!!!
Ο Όσιος Εφραίμ και η στήλη πυρόςΤον καιρό εκείνο, ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος (εκ Συρίας) βρίσκονταν στην έρημο και ησύχαζε. Σαν άκουσε για τα θαύματα του Αγίου Βασιλείου, παρεκάλεσε το Θεό να του αποκαλύψει τι και ποιος είναι ο Βασίλειος. Είδε τότε στήλη πυρός, η οποία υψωνόταν μέχρι του ουρανού και άκουσε φωνή που έλεγε:“Εφραίμ, Εφραίμ, καθώς την πύρινη ταύτη στήλη, τοιούτος είναι ο Μέγας Βασίλειος”!!!Τότε χωρίς καθόλου να αμελήσει, παρέλαβε μαζί του διερμηνέα που γνώριζε την Ελληνική και τη Συριακή γλώσσα και πήγε στην Καισαρεία. Ήταν τότε η εορτή των Φώτων και μπαίνοντας στην Εκκλησία ο Όσιος Εφραίμ, είδε τον Άγιο Βασίλειο ενδεδυμένο λαμπρά και πολύτιμα άμφια, να τελεί με μεγάλη παρρησία τη Θεία Λειτουργία και κατηγόρησε τον εαυτό του και είπε προς τον διερμηνέα “ματαίως κοπιάσαμε αδελφέ. Διότι αυτός, αν και εις τοιαύτη δόξα ευρίσκεται, δεν είναι καθώς τον είδα”...Αυτά που έλεγε ο Όσιος Εφραίμ, τα πληροφορήθηκε ο Άγιος εκ Πνεύματος Αγίου και αφού κάλεσε ένα Διάκονο, του είπε να πάει στη δυτική θύρα της Εκκλησίας, θα βρει δύο Μοναχούς, τον ένα αγένειο ψηλό και λεπτόσαρκο, τον άλλο με μαύρη γενειάδα και να πει τότε στον αγένειο: “Να έλθεις στο Άγιο Βήμα, διότι σε καλεί ο πατήρ σου ο Αρχιεπίσκοπος”...Πράγματι πήγε ο Διάκονος και αφού με το ζόρι διέσχισε το πλήθος, είπε προς τον Όσιο Εφραίμ τα λόγια του Βασιλείου. Τότε εκείνος δια του διερμηνέως απάντησε: “Επλανήθεις αδελφέ, διότι εμείς είμαστε ξένοι και άγνωστοι. Πώς λοιπόν μας γνωρίζει ο Αρχιεπίσκοπος”;Γύρισε ο Διάκονος πίσω στον Άγιο Δέσποτα και του τα ανέφερε, αλλά πάλι ο Άγιος τον έστειλε πίσω λέγοντάς του “πήγαινε και πες “Κύριε Εφραίμ, ελθέ στο Άγιον Βήμα, διότι σε καλεί ο Αρχιεπίσκοπος””.Πήγε λοιπόν ο Διάκονος δεύτερη φορά και αφού ασπάσθηκε τα άκρα των ποδών του Οσίου του είπε τα λόγια του Αγίου Βασιλείου. Τότε ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος προσέφερε μετάνοια στο Διάκονο και είπε:“Αληθώς στήλη πυρός είναι ο Μέγας Βασίλειος, αλλά τον παρακαλώ για να μιλήσουμε μόνοι μας στο σκευοφυλάκιο”.
Χάρισμα των γλωσσώνΌταν λοιπόν τέλειωσε η Θεία Λειτουργία, προσκάλεσε ο Άγιος Βασίλειος τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο και αφού τον ασπάσθηκε, συνομίλησε μαζί του για πνευματικά και θεία νοήματα και τον παρακάλεσε στο τέλος εάν έχει κάποιο ζήτημα κρυμμένο στην καρδιά του να το πει.Τότε ο Όσιος Εφραίμ είπε δια του διερμηνέα:“Μία χάρη ζητώ από την αρχιερωσύνη σου, δούλε του Θεού”.“Ό,τι επιθυμείς ζήτησε, αποκρίθηκε ο Άγιος και Μέγας Βασίλειος, διότι πολλά σου οφείλω, για τον κόπο τον οποίο κατέβαλες για την ταπεινότητά μου”.Είπε τότε ο Όσιος Εφραίμ:“Γνωρίζω, Δέσποτα Άγιε, ότι εάν παρακαλέσεις για κάτι το Θεό, σου το προσφέρει. (!!!) Επιθυμώ λοιπόν να παρακαλέσεις να μιλήσω στα Ελληνικά, διότι καθόλου δε γνωρίζω τη γλώσσα αυτή τη δική σας”.Και απάντησε ο Άγιος Βασίλειος:“Υπέρ τη δύναμή μου είναι το αίτημά σου πάτερ Άγιε και της ερήμου καθηγητά. Αλλά επειδή εζήτησες τούτο μετά πίστεως, ας δεηθούμε και οι δύο στο Θεό και είναι σε Εκείνον δυνατό να πραγματοποιήσει την επιθυμία σου. Διότι, καθώς λέγει ο Προφήτης Δαβίδ, (ο Θεός το) θέλημα των φοβουμένων Αυτόν ποιήσει και της δεήσεως αυτών εισακούσεται και σώσει αυτούς”.Αφού λοιπόν είπε αυτά, μαζί με το Όσιο Εφραίμ το Σύρο - που μιλούσε μέχρι τότε μόνο τη μητρική του γλώσσα, τα Συριακά - στάθηκαν για πολλή ώρα σε προσευχή και μόλις την τέλειωσαν, είπε ο Μέγας Βασίλειος μεγαλοφώνως:“Η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος να είναι μαζί σου και λάλησε Ελληνικά”!!!Και ευθύς ως είπε αυτό ο Άγιος, ο Αϊ Βασίλης, ω του θαύματος! Ανοίχθηκε το στόμα του Οσίου Εφραίμ και μίλησε Ελληνικά, όπως ακριβώς ο Άγιος Βασίλειος και όλοι οι Έλληνες Χριστιανοί!!! ( σημ. Όχι όπως οι λεγόμενοι Πεντηκοστιανοί, που λαλούν άναρθρες και ακαταλαβίστικες κραυγές και ανύπαρκτες λέξεις οι καημένοι και ζουν σε βαρύτατη πλάνη, αφού ούτε καν καταλαβαίνουν αυτά που λενε ακόμη και οι ίδιοι, ούτε γνωρίζουν καμιά απολύτως “άλλη” γλώσσα, αφού και για να μάθουν τα απλά αγγλικά πηγαίνουν σε φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών... Όμως Χάρισμα Γλωσσών όπως φαίνεται και εδώ και στο βίο του Αγίου Χριστοφόρου και στο βίο των Αποστόλων, σημαίνει ότι δίνεται στον άνθρωπο, τον Ορθόδοξο Χριστιανό, τον εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και δίνεται άλλη υπαρκτή γλώσσα τέλεια, όπως ακριβώς η μητρική γλώσσα και σε όλες της τις εκφάνσεις. Σκέψη, ομιλία, γραφή, συζήτηση, κατανόηση. Κάτι που είναι παντελώς άγνωστο και αδύνατο στις νεοπεντηκοστιανές αιρέσεις, που τα θύματά τους την ώρα της επήρειας του πονηρού πνεύματος, κράζουν ανύπαρκτα και ακαταλαβίστικα πράγματα)...

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ


Η Αγία Ειρήνη η Μεγαλομάρτυς Βίος και απολυτίκιο της Αγίας


Ειρήνης της Μεγαλομάρτυρος, της οποίας η Εκκλησίας μας τιμά την μνήμη στις 5 Μαΐου. Μεγάλο παράδειγμα πίστης στον Ένα και αληθινό Θεό αποτελεί η Αγία Ειρήνη. Γεννήθηκε στην πόλη Μαγεδών της Περσίας και το πρώτο της όνομα ήταν Πηνελόπη. Ο πατέρας της ονομαζόταν Λικίνιος και ήταν έπαρχος, η δε μητέρα της ονομαζόταν Λικινία. Από έξι χρονών η Πηνελόπη άρχισε τη γραμματική της εκπαίδευση, σΆ έναν από τους πιο σοφούς διδάσκαλους της εποχής της, τον Απελλιανό. Της έμαθε πολλά ο σοφός διδάσκαλος. Ένα, όμως, δεν της έμαθε. Για τον Χριστό. Και αυτό το κατόρθωσε μια απλή χριστιανή υπηρέτρια του Λικινίου, που με τη θεία χάρη κατέκτησε την καρδιά της αρχοντοκόρης. Η Πηνελόπη ένιωσε μεγάλη χαρά που έμαθε την πραγματική αλήθεια της ζωής και επιδίωξε αμέσως να βαπτισθεί χριστιανή. Πήρε το όνομα Ειρήνη και αμέσως τον σταυρό της χριστιανικής ζωής.
Από εδώ και πέρα η Ειρήνη άρχισε μια πνευματική πορεία, που περνά δια μέσου πυρός και σιδήρου. Όταν ο Λικίνιος έμαθε ότι η κόρη του έγινε χριστιανή διέταξε να τη δέσουν στα πόδια ενός άγριου αλόγου, να τη σκοτώσει με κλοτσιές. Αλλά από θαύμα το άλογο στράφηκε εναντίον του και σκότωσε αυτόν. Τότε επικράτησε μεγάλη σύγχυση μεταξύ των εκεί παρεβρισκομένων ανθρώπων. Αλλά η Ειρήνη τους καθησύχασε με τα λόγια του Χριστού: «Παντα δυνατα τω πιστευοντι» (Μαρκ. θ΄ 23). Δηλαδή όλα είναι δυνατά σΆ εκείνον που πιστεύει. Και πράγματι, με θαυμαστή πίστη προσευχήθηκε και ο πατέρας της σηκώθηκε ζωντανός. Τότε, οικογενειακώς όλοι βαπτίστηκαν χριστιανοί. Της Αγίας Ειρήνης οι δοκιμασίες και τα μαρτύρια ήταν πολλά. Αλλά πάντα έβγαινε ζωντανή μέσα από αυτά, διότι είχε μεγάλη και ζωντανή πίστη. Περιόδευσε σε αρκετούς τόπους και δίδαξε το λόγο του Θεού και έκανε πολλά θαύματα, ιδιαίτερα με το παράδειγμα της ζωής της. Στο τέλος αποσύρθηκε σε ένα ερημικό μέρος έξω από την Έφεσο όπου έζησε με προσευχή και άσκηση.


Απολυτίκιο, Ήχος α΄.

«Ὁ Χριστός ἡ εἰρήνη σέ Εἰρήνην ἐκάλεσε. Σύ γάρ την εἰρήνην βραβεύεις τοῖς τελοῦσι την μνήμην σου και ὕμνοις και ᾠδαῖς πνευματικαῖς προστρέχουσι τῷ θείῳ σου ναῷ και πρεσβεύεις ὑπερ πάντων τῇ Τρισηλίῳ παρισταμένη Θεότητη. Ἅπαντες οὖν χαρμονικῶς την μνήμην αὐτής τελέσωμεν, τον ἀντιδοξάσαντα αὐτήν Χριστόν μεγαλύνοντες »

Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ


Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

Η Αγία Αικατερίνα αποτελεί κόσμημα στο χώρο των μαρτύρων του 4ου αιώνα μ. Χ. Καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ήταν θυγατέρα ευγενών στην καταγωγή γονέων. Έζησε κατά το τέλος του 3ου και αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ, κατά την περίοδο της κυριαρχίας του Μαξιμίνου, γνωστού Χριστιανομάχου. Η Αικατερίνα ήταν πολύ όμορφη αλλά είχε και σπάνια μόρφωση. Σε ηλικία 18 χρονών είχε σπουδάσει άριστα λατινική και ελληνική φιλολογία, ρητορική και γνώριζε πολλές ξένες γλώσσες καθώς επίσης και τα δόγματα της χριστιανικής αλήθειας. Ασπάσθηκε το Χριστιανισμό από πολύ νεαρή ηλικία και εργάστηκε με ενθουσιασμό για τη διάδοση του. Όταν, λοιπόν, επί αυτοκρατόρων Μαξιμιανού και Μαξεντίου οι χριστιανοί διώκονταν σκληρά, η νεαρή Αικατερίνα δε δίστασε να παρουσιαστεί και να ομολογήσει Θεό το Σωτήρα Χριστό. Σύμφωνα όμως με την παράδοση και τα συναξάρια της Αγίας, όταν ο Μαξιμίνος πληροφορήθηκε για τον τρόπο ζωής της Αικατερίνας, ανέθεσε σε πενήντα περίφημους ρήτορες να πείσουν την Αγία να αλλάξει πίστη. Η Αικατερίνα όμως κατόρθωσε, όχι μόνο να καταπλήξει τους ρήτορες με τις γνώσεις της αλλά και να τους πείσει να ασπαστούν το Χριστιανισμό. Οργισμένος ο Μαξιμίνος διάταξε να κάψουν σε πυρά όλους τους ρήτορες και φυλάκισε την Αικατερίνα. Όταν η Αυγούστα Φαυστίνα άκουσε για την Αικατερίνα ζήτησε και την επισκέφτηκε στη φυλακή με τη συνοδεία 200 στρατιωτών. Η Αικατερίνη μάγεψε με τη διδασκαλία της και πάλι τους επισκέπτες της, έτσι που όλοι ασπάστηκαν το Χριστιανισμό. Ο Μαξιμίνος διέταξε τον αποκεφαλισμό της Αυγούστας και της ακολουθίας της και το μαρτυρικό θάνατο της Αικατερίνας. Σύμφωνα πάντοτε με την παράδοση, ο βασανιστικός τροχός που θα σκότωνε την Αγία κομματιάστηκε από μόνος του και έτσι τελικά η Αικατερίνα αποκεφαλίστηκε και οι παρευρισκόμενοι είδαν από το σώμα της να ρέει γάλα αντί αίμα. Το αγνό της σώμα μεταφέρθηκε από αγγέλους στο όρος Σινά όπου όμως έμεινε για αιώνες άταφο. Μετά από όραμα οι εκεί μοναχοί βρήκαν το σώμα της Αγίας και το εναπόθεσαν σε μαρμάρινη θήκη στο ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ο οποίος σήμερα ονομάζεται και ναός της Αγίας Αικατερίνας. Η Eκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη της Αγίας Αικατερίνας την 25η Νοεμβρίου, ημέρα που βρέθηκαν τα λείψανα της. Αργότερα, στο όρος Σινά ο Ιουστινιανός έκτισε στη χάρη της μοναστήρι, που σώζεται μέχρι και σήμερα.
Απολυτίκιο Ήχος πλ. α', τον συνάναρχον Λόγον«Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινά, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν, ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τὴ μαχαίρα, καὶ νὺν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος»

Ο Άγιος Σπυρίδων ο θαυματουργός

Ο Άγιος Σπυρίδων χαρακτηρίστηκε ως θαυματουργός γιατί έκανε πολλά θαύματα, όχι μονάχα κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του, αλλά και μετά την οσιακή κοίμησή του μέχρι και τις ημέρες μας. Για το λόγο δε αυτό σημειώνεται από τον υμνογράφο της εκκλησίας ότι:«Ο θαυματουργός καν τέθνηκε Σπυρίδωντου θαυματουργείν ουκ έληξεν εισέτι»Θαυμαστά όμως είναι και πολλά περιστατικά της ζωής του, από τα οποία για μας πιο σημαντικά ήταν τα πιο κάτω:α) Η εργατικότητα και η δίψα της μάθησηςΟ Άγιος Σπυρίδων, που γεννήθηκε το 370 στην Κύπρο από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους, από την παιδική ακόμη ηλικία του «τον Χριστόν επόθησε και εκ ψυχής ηγάπησεν». Για τούτο αξιώθηκε να γίνει πολύ νωρίς «των αρετών κάτοχος και μέτοχος πολλών δωρεών του Θεού και χαρισμάτων».Η πρώτη από τις αρετές, δηλαδή, που έδειξε από μικρός ήταν η εργατικότητα, γιατί αναγκάστηκε, εξαιτίας της φτώχειας των γονέων του, να ακολουθεί τον πατέρα του στη διαποίμανση των λιγοστών τους προβάτων. Ως τσοπάνος, δηλαδή, ο Άγιος έδειξε πολύ μεγάλη εργατικότητα και ζήλο, ενώ ταυτόχρονα είχε πολύ μεγάλη αγάπη και για τη μάθηση και η κατάρτισή του στα θρησκευτικά ζητήματα, που αγαπούσε ιδιαίτερα. Για το σκοπό αυτό άλλοτε μελετούσε τα ιερά βιβλία των Γραφών, που είχε πάντοτε μαζί του ενθυμούμενος το Δαβίδ, και άλλοτε πάλι παρατηρούσε το ανοιχτό για όλους «βιβλίο» της φύσης. Με τη μελέτη της Αγίας Γραφής, με άλλα λόγια, εμβάθυνε όλο και πιο πολύ στην απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων, ενώ με τη μελέτη της φύσης έμαθε να δοξάζει τον ανεξιχνίαστο πλούτο της θείας σοφίας, λέγοντας κάθε τόσο μαζί με τον ψαλμωδό το «ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας» (ψαλ. 103,24). Η φύση, βέβαια, παρουσίαζε και στον άγιο και πολλές δυσκολίες, εξαιτίας των αλλαγών των καιρικών συνθηκών. Για τον άγιο Σπυρίδωνα όμως ήταν «ένα βιβλίο γεμάτο όμορφες εικόνες και κάθε μέρα, όπως ήταν μπροστά του ανοιχτό, το μελετούσε (π. Αυγ. Καντιώτου, Μυρίπνο άνθος, Αθήναι 1974, 254) με δέος και πτερωνότου νου προς τα άνω.β) Η θεοσέβεια και η φιλάνθρωπη συμπεριφορά τουΕξαιτίας της μελέτης των θείων Γραφών, ο Άγιος, κατά το βιογράφο του, «φιλανθρωπότατος την ψυχήν κατέστη και την γνώμην επιεικέστατος, και συνελόντι φάναι, θείον τι αρχέτυπον και πίνακ αρετών» (Συμεών Μεταφραστού, Βίος Αγ. Σπυρίδωνος, Μ. 116, 420 BC). Εξαιτίας δε της ζωής του αυτής, ο Άγιος αξιώθηκε να αποκτήσει από το Θεό και το χάρισμα το διδακτικό, που τον βοηθούσε να διδάσκει με απλότητα τους συνανθρώπους του. Αφορμή δηλαδή για τις διδασκαλίες του γίνονταν συνήθως τα αναγνώσματα των ευαγγελιστών που διαβάζονταν στους ιερούς ναούς και τον συγκινούσαν ιδιαίτερα. Για τούτο σημειώνεται από τον Μ. Γαλανό ότι «κάθε Κυριακήν και τας τότε καθιερωμένας μεγάλας εορτάς της Εκκλησίας, τους έφερε (τους συμποιμένας του) εκ πειτροπής εις τους ιερούς ναούς. Ότε δε επέστρεφον εις την ποίμνην, εξήγε προς αυτούς την ευαγγελικήν ή την αποστολικήν περικοπήν. Και δεν περιορίζετο μόνο εις τούτο. Την Άνοιξιν, το Θέρος και τας αρχάς του Φθινοπώρου, είτε έξω του ποιμνιοστασίου είτε κατά την ώραν της βοσκής των προβάτων, ωμίλει διά τα θαυμάσια της φύσεως δι’ ευεργεσίας του Θεού και έψαλλε τα μεγαλεία Του, απαγγέλων στίχους εκ των Ψαλμών. Τον δε Χειμώνα μέσα εις την μάνδραν, παρά την θάλπουσαν πυράν, ενώ έξω εφύσα ο άνεμος ή κατέπιπτεν η βροχή ή εβρόντα και ήστραπτεν, ο Σπυρίδων συνδιελέγετο με τους ποιμένας, ζητών πάντοτε να λέγει τι εποικοδομητικόν διά την ψυχικήν σωτηρίαν» (Βίος Αγ. 1Β, στ. 67).γ) Η χειροτονία του σε επίσκοπο Τριμυθούντος και η ιεραποστολική του δράσηΌταν ο Άγιος μεγάλωσε, σε κάποια στιγμή χειροτονήθηκε ιερέας, ενώ, μετά το θάνατο του επισκόπου Τριμυθούντος, χειροτονήθηκε και επίσκοπος στη θέση του. «Και ποιμήν εκ ποιμένος καθίσταται», λέγει γι’ αυτόν ο μεταφραστής Συμεών, ανθρώπους αντί προβάτων εγχειρισθείς, οπηνίκα Κωνσταντίνος ο Μέγας εκράτει Ρωμαίων (Μ. 116, 420 CV). «Διά δε ατυφίαν πολλήν, λέγει και ο ιστορικός Σωκράτης, εχόμενος της επισκοπής, εποίμανε και τα πρόβατα». (Εκ. Ιστ. Ι, ΙΒ, Μ 67, 104-105).Ως επίσκοπος, δηλαδή, ο Άγος ήταν γενικότερα «ανεπίληπτος, νηφάλιος, σώφρων, διδακτικός, επιεικής, άμαχος, αφιλάργυρος, όπως θέλει τον καλό επίσκοπο ο απόστολος Παύλος (Α’ Τιμ. 3,2-7) ή σωστότερα ο ίδιος ο Θεός. Με την αγάπη δε που τον χαρακτήριζε, γινόταν πάντοτε «πατήρ των ιερέων του, πατήρ του λαού του, προστάτης των ασθενών, παρήγορος των θλιβομένων, φρουρός και διαδοτής της χριστιανικής αλήθειας και πίστεως» (Μ. Γαλανού, οπ.π.68).Για τη στήριξη δε αυτή των πιστών και τη διάδοση της πίστεως, ο άγιος δεν έμεινε μονάχα στην Τριμυθούντα, αλλά περιόδευε «αποστολικώς» (οδοιπορώντας σ’ ολόκληρη την επαρχία του, δίδοντας στο έργο αυτό την πεμπτουσία της καρδιάς του. Όταν δε κάποιοι τον επαινούσαν, λέγοντας ότι κοπιάζει πολύ, ο Άγιος τους καθησύχαζε λέγοντας χαμογελαστά ότι αν, ως ποιμένας, έκανε το έργο αυτό προς χάριν υλικών αγαθών, δεν έπρεπε να κάνει το ίδιο για τα πνευματικά και σωτήρια. Πρόσθετε δε στα πιο πάνω, κατά τον Μ. Γαλανό, ότι «δι’ άνθρωπον, ο οποίος ωδήγει άλλοτε ποίμνια, αι τοιαύται οδοιπορίαι είναι ξεκούρασις και παιχνίδι». Με τον τρόπο δε αυτό απέφευγε, κατά τον ιστορικό Σωκράτη, κάθε τύφο και έπαρση. Ταυτόχρονα δε βεβαίωνε ότι βρισκόταν ακόμη στην αρχή της πνευματικής ζωής και για το λόγο αυτό είχε ανάγκη από τις προσευχές και τη συμπαράσταση όλων, γιατί, κατά τον απόστολο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο, «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (ε’ 16).δ) Η συμμετοχή του στην Α’ Οικουμενική ΣύνοδοΩς επίσκοπος, ο άγιος έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. για την καταπολέμηση του Αρειανισμού. Στη σύνοδο αυτή δηλαδή ο άγιος υποστήριξε «διά των Γραφών και των Πατέρων» τη θεότητα του Κυρίου, χαρακτηρίζοντας με ατράνταχτα επιχειρήματα «τον Χριστόν ομοούσιον τω Πατρί, σύνθρονον και ομότιμον».Με τα επιχειρήματα δε αυτά, προσείλκυσε στην ορθόδοξη πίστη και ένα φιλόσοφο, που κατάλαβε, ακούγοντας τον Άγιο, και βλέποντας την ακτινοβολία του προσώπου του, ότι «η μεν γλώττα ανθρώπου, οι δε λόγοι του Θεού» (Μ. 116, 433). Κάποιοι άλλοι όμως από τους αιρετικούς αντιδρούσαν με μανία. Για τούτο ο Άγιος ζήτησε κάποια στιγμή την έκτακτη βοήθεια του Θεού. Καθώς δε κρατούσε ένα θραύσμα κεραμιδιού στο χέρι του, το σήκωσε ψηλά μπροστά στα μάτια όλων και το έσφιξε λέγοντας: «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Την ίδια δε στιγμή όλοι οι παρευρισκόμενοι έβλεπαν κατάπληκτοι να βγαίνει από το κεραμίδι εκείνο μια φωτιά προς τον ουρανό και να τρέχει προς τα κάτω νερό, ενώ στα χέρια του έμεινε στο χέρι του χώμα λιγοστό. Ύστερα δε από το θαύμα αυτό, ο Άγις στράφηκε προς το μέρος των θεατών του και είπε: - Όπως το κεραμίδι αυτό είναι ένα, άλλο αποτελείται από τρία στοιχεία, κατά παρόμοιο τρόπο και ο Θεός έχει μια ουσία και φύση, αλλά τρεις υποστάσεις ή πρόσωπα.Ύστερα δε από το θαύμα αυτό, πίστεψε, όπως είπαμε πιο πάνω, και ο φιλόσοφος, που ομολόγησε χαρακτηριστικά ότι «Μέχρι μεν εν λόγοις ην ο αγών, αντείχον τη τέχνη (του διαλόγου) κα ’γω, ηνίκα δε η θεία δύναμις... άρρητόν τινά και απόρρητον επεδείξατο την ισχύν, πιστεύω κα ’γω τω Χριστώ» (Μ. 116, 433).Για το λόγο δε αυτό και ο υμνογράφος της Εκκλησίας έγραψε για τον Άγιο:«Της Συνόδου της πρώτηςανεδείχθης υπέρμαχοςκαι θαυματουργός θεοφόρεΣπυρίδων πατήρ ημών...»ε) Η άκρα κατάνυξη κατά την τέλεση της Θείας ΛειτουργίαςΕκτός, όμως, από τα πιο πάνω, ο Άγιος διακρινόταν, και την άκρα κατάνυξη κατά την τέλεση κάθε Θείας Λειτουργίας. Για το λόγο δε αυτό, αναφέρεται από τους υμνογράφους της Εκκλησίας ότι είχε κάθε φορά ως συλλειτουργούς του αγίους Αγγέλους. «Και εν τω μέλπει τας αγίας σου ευχάς, λέγει για τούτο και το απολυτίκιο της εορτής του, Αγγέλους έσχες συλλειτουργούντας σοι, ιερώτατε», αναφέρεται στο απολυτίκιο της εορτής του. Αυτό δε ακριβώς αναφέρεται και από τον Συμεών το Μεταφραστή, ότι, καθώς ο Άγιος εκφωνούσε σε κάποια Θεία Λειτουργία το «ειρήνη πάσι», «φωνή τις άνωθεν πολλών ακούγεται μυριάδων Αγγέλων αντιφωνούντων». «Και τω Πνεύματί σου» (Μ. 116, 449).Εξαιτίας δε της άκρας αυτής ευλάβειάς, ο Άγιος έλαβε από το Θεό και τη δύναμη της θαυματουργίας, ώστε να θεραπεύει πολλές φορές και ασθένειες ανίατες, όχι μονάχα κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά και μετά την κοίμηση. Για το λόγο δε αυτό, χαρακτηρίζεται από τους υμνογράφους της Εκκλησίας ως «θαυμάτων πέλαγος». «Πολλά μεν ουν, λέγει γι’ αυτό και ο ιστορικός Σωκράτης, τα περί αυτού λεγόμενα (Εκ. Ιστορ. Ι, 12), αναφερόμενος στα θαύματα, ενώ και ο ποιητής τον χαρακτήριζε ως «των θαυμάτων κρήνην, όντως πολυχεύμονα».στ) Η οσιακή κοίμηση και η αφθαρσία του σκηνώματός τουΎστερα από μια ζωή γεμάτη από κόπους και θυσίες για το ποίμνιο, έφθασε κάποια στιγμή και για τον Άγιο η ώρα της κοίμησης. Όταν έφθασε. Όταν έφθασε δηλαδή στην ηλικία των 78 ετών, απήλθε ειρηνικά από τον κόσμο αυτό ειρηνικά η εξαγιασμένη ψυχή του, στις 12 Δεκεμβρίου, για να μεταβεί στα ουράνια σκηνώματα των δικαίων. Έμεινε όμως στη γη το ιερό σκήνωμά του, που βρέθηκε κατά την εκταφή του άφθαρτο και μεταφέρθηκε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στην Κέρκυρα, αποτελώντας από τότε τον πιο μεγάλο θησαυρό του νησιού και ταυτόχρονα φύλακα και προστάτη. Για τους λόγους αυτούς οι πιστοί προστρέχουν κάθε τόσο στο ιερό αυτό σκήνωμα, που αποτελεί ένα διαρκές θαύμα, για να το προσκυνήσουν και να ζητήσουν ταυτόχρονα τη βοήθεια του Αγίου λέγοντας:- Άγιέ μου Σπυρίδωνα, βοήθει μοι. Σε κάθε περίπτωση δοξάζουν πάντοτε τον Κύριο, λέγοντας μαζί με τον υμνογράφο προς τον Άγιο:«Δόξα τω σε δοξάσαντι,δόξα τω σε στεφανώσαντι,δόξα τω ενεργούντι διά σου πάσιν ιάματα».

Ο βιος της αγιας αναστασιας


ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

Η Αναστασία έζησε στη Ρώμη την εποχή του Διοκλητιανού.Εγινε γρήγορα χριστανή, παρότι παντρεύτηκε ειδωλολάτρη αξιωματούχο. Απέκτησε μεγάλη φήμη για την ικανότητά της να προσφέρει βοήθεια στους φυλακισμένους και να τους ανακουφίζει από τους πόνους, σωματικούς και ψυχικούς. Ο δάσκαλος της Χρυσόγονος της έμαθε τον τρόπο. Μάζευε τα λουλούδια συγκεκριμένων φυτών, τα έβραζε, τοποθετούσε το απόσταγμα σε φιαλίδια, και με τις κατάλληλες αναλογίες κάθε φορά, κατάφερνε να γιατρεύει αρρώστους. Η πεποίθηση ότι πολλές αρρώστιες και προβλήματα έχουν την αιτία τους στη μαγεία, ξόρκια και μαγγανείες, της έδωσε το προσωνύμιο Φαρμακολύτρια. Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι η σημασία της λέξης φαρμακός είναι μάγος και όχι φαρμακοποιός.Να πως περιγράφει ο Παπαδιαμάντης την εικόνα της στο διήγημα "Γλυκοφιλούσα" : " ... η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια, κρατούσα με την αριστερά χείρα το μικρόν της ληκύθιον, το περιέχον τα λυτήρια όλων των μαγγανιών και των επωδών και των φίλτρων ... ". Για επωδούς, για μάγους και φαρμακούς γράφει ο Σεφέρης στο ποίημα " L' ANGOLO FRANCISCANO ".( επωδός = spell). Στο διήγημα του Παπαδιαμάντη " Φαρμακολύτρια ", η χωρική Μαχούλα, έζωσε το ναό της εφτά φορές με κερί που το είχε φτειάξει με τα χέρια της, παρακαλώντας την αγία να χαλάσει τα μάγια που πίστευε πως έδεναν το γιό της. Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες του χωριού επέστρεφαν " με τα καλάθια πλήρη βοτάνων και αμανιτών "Εκείνο που δεν έγινε ποτέ γνωστό, είναι ότι η Αναστασία είχε μεγάλη έφεση και ευχέρεια στο χορό. Δεν τη δίδαξε ποτέ κανείς, όμως από κορίτσι πέντε ετών θυμόταν τον εαυτό της να μιμείται τις χορεύτριες του ιπποδρόμου. Δεν φανέρωσε ποτέ δημοσια το χάρισμα της όταν μεγάλωσε, γιατί στους χριστανικούς κύκλους ο χορός ήταν συνώνυμο των σαρκικών απολαύσεων και της πορνείας. Μόνον οταν έμενε μόνη της, τις νύχτες με φεγγάρι, χόρευε έντονα έως ότου εξαντληθεί, μακριά από τα μάτια του κόσμου. Γρήγορα όμως βρήκε τρόπο να το διοχετεύσει και να το μοιραστεί." Η μελαγχολία μοιάζει με την ομίχλη ", σκεφτόταν συχνά η Αναστασία. " Μας εμποδίζει να βλέπουμε καθαρά γύρω μας, δυσκολεύει την αναπνοή και βαραίνει το ιδρωμένο σώμα. Χρειάζεται μια κίνηση, να φυσήξει κάτι και να τη διαλύσει."Άρχισε να πειραματίζεται λοιπόν με τους μελαγχολικούς ανθρώπους. Ξεκινούσε μπρος του έναν έντονο χορό και του ζητούσε να τη μιμηθεί. Δίδασκε τον θλιμμένο να γίνεται δέντρο. Με σταθερά τα πόδια στο έδαφος, ριζωμένα σαν κορμός, απελευθέρωνε το υπόλοιπο κορμί, που παρακολουθούσε την κίνηση της. Ξεκλείδωνε την αναπνοή του που ανεβοκατέβαινε ρυθμικά από τα χείλη μέχρι τον τελευταίο σπόνδυλο. Σιγά σιγά το σώμα λικνιζότανε, κλαδιά και φύλλα στον άνεμο, ή σαν θαλάσσια ανεμώνα ριζωμένη στο βυθό.Το μαρτυρικό της τέλος ήταν αναμενόμενο.Κάηκε στην πυρά...Η Βερόνα είναι γνωστή ως η πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, αλλά διατηρεί τη μνήμη της Αγίας Αναστασίας έντονα. Από την εποχή του Βισιγότθου Θευδέριχου χρονολογείται εκκλησία της στην πόλη. Το 1290 Δομινικανοί μοναχοί, πήραν την άδεια να χτίσουν μεγάλο ναό στα ερείπια της παλιάς εκκλησίας. Όμως, κάτι τα ανθοϊάματα, κάτι οι χοροθεραπείες της αγίας, φοβήθηκαν οι μοναχοί μην έχουν μπελάδες με την ιερά εξέταση. Αποφάσισαν λοιπόν να σβήσουν κάθε παλιό ίχνος και να αφιερώσουν το ναό σ΄ένα τοπικό μάρτυρα, τον Αγιο Πέτρο. Ομως για τους κατοίκους δεν άλλαξε τίποτα. SANTA ANASTASSIA ονομάζουν το ναό μέχρι σήμερα, αν και δεν υπάρχει μέσα τίποτα που να τη θυμίζει. Το ίδιο και τον δρόμο που οδηγεί εκεί. Και σύμφωνα με την παράδοση, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τις συνταγές της. Πιο τρανταχτό παράδειγμα, ο αδελφός Λαυρέντιος, εφημέριος του ναού της αγίας, κάτι που ο Σαίξπηρ παραλείπει. Συνεχιστής της παράδοσης, είναι αυτός που δίνει στην Ιουλιέτα το μυστικό φάρμακο της νεκροφάνειας, για να εξαπατήσουν την οικογένεια της. Άσχετα αν το σχέδιο τελικά δεν πετυχαίνει...Στη σύχρονη Έλλαδα, που ο Παπαδιαμάντης χρειάζεται πλέον μεταφραστή, η καχυποψία συνεχίζεται. Κάποιες γυναίκες επιμένουν. Στη Μακρυνίτσα του Πηλίου και τα σοκάκια των Αμπελοκήπων...